Jak odbierałam dokumentację medyczną….

Niedawno wybrałam się na wycieczkę, żeby odebrać kopię dokumentacji medycznej z mojego pierwszego porodu. Wniosek złożyłam prawie 3 lata temu, pod koniec drugiej ciąży. Chciałam zamknąć tamten etap. Ale.. potem był drugi poród, połóg, dwójka maluchów, jakaś pandemia, trzecia ciąża, trzeci poród, trójka maluchów… 🥴
I tak się złożyło, że nie miałam okazji odebrać tej kopii. 🤷‍♀️

Ale o tym nie zapomniałam! 😉

Na początku grudnia zadzwoniłam do szpitala. Po trzech przekierowaniach na nowe, albo raczej coraz to nowsze, numery dodzwoniłam się w końcu do archiwum. Z miłą panią udało nam się dogadać, że zlokalizowała mój wniosek, a kopia dokumentacji jest do odbioru w przychodni. Specjalnie dopytałam, czy wszystko jest gotowe, bo jadę z daleka, a papiery sprzed 3 lat mogły się gdzieś zapodziać. Pani uspokoiła, że wszystko powinno być dostępne od ręki i żebym przyjechała.

Ogarnęłam się po miesiącu 😛, wzięłam część dziatwy i pojechaliśmy na wycieczkę.

I taka sytuacja… Najpierw idę nie tam gdzie trzeba, czyli na SOR. Niemiła pani odsyła mnie do przychodni przyszpitalnej, która jest… 10 budynków dalej. Kto by się domyślił? 😉

Tam z trudem wchodzę z wózkiem. Biorę numerek do kolejki – liczba oczekujących 81! 😳
Myślę sobie… albo nabroili i wszyscy wyciągają kopię dokumentacji, albo im się system skrzaczył.

Nie ma kogo spytać o co chodzi, bo wszystkie okienka obstawione, a jak ktoś krok zrobi krok w ich kierunku, to ludzie groźnie patrzą.

Dzwonię do Kamila się wyżalić. Chyba dość głośno mówię, bo chwilę po skończeniu rozmowy podchodzi do mnie młoda kobieta i daje swój numerek do zapisów na wizyty. Mówię, że dziękuję, ale ja nie do tej kolejki. Ona jednak poleca skorzystać (wygląda na doświadczoną 😉 ), a to już „za 2 osoby”. Zalewa mnie wdzięczność. Chwilę później podchodzę do okienka i faktycznie pani obsługuje mnie, mimo że jestem z inną sprawą.
Idzie do pokoju z dokumentacją, szuka, ale jej nie znajduje.

Kieruje mnie do sekretariatu głównego, który jest w szpitalu (te 10 budynków dalej) i mówi, że tam na pewno mi pomogą.

Biorę spocone już dzieci i pomykam do sekretariatu. A tam… schody w dół, schody w górę, po drodze muszę zostawić wózek, jedno dziecko na ręce, drugie trzymam drugą ręką za rękę. Jestem.

Opowiadając moją urzekającą zapewne historię kobiecie w maseczce siedzącej za biurkiem rozbieram jeszcze bardziej spocone dzieci i siebie. Ona się śmieje z frustracją pod nosem, że tu nie ma dokumentacji, ale obiecuje pomóc. Dzwoni do kilku osób, czasem podrzucając mi słuchawkę, żebym doprecyzowała co i kiedy składałam. Karmię Nusię, bo oczywiście jak się spociła, to teraz chce się jej pić. W tym czasie Adzio robi przemeblowanie u pani na biurku. Pani stara się bronić terenu, ale spryciulek dopada a to długopisu, a to stickynotesów, a to markera. Jest już ewidentnie znudzony tą sytuacją.

W końcu pani odsyła mnie z powrotem do przychodni „pozaszpitalnej”. I znowu: ubieranie x3, schody, schody, mija nas ambulans z głośną muzą, 10 budynków, drzwi, drzwi. Jestem.
Ale… nie ma tamtej pani, z którą wcześniej rozmawiałam…

Biorę numerek (nauczona doświadczeniem) do zapisów na wizyty – liczba oczekujących: 15. 😵

Siadam już trochę podłamana. Chwilę czekam. Do pokoju z dokumentacją wchodzi inna pani i szuka. Idę do niej, przedstawiam się, ona zaprasza, szuka dalej. W końcu zostawiam jej numer telefonu i proszę, żeby zadzwoniła jak znajdzie.
Idziemy na spacer i coś zjeść.
Wracamy po godzinie.
Pani mówi, że nie ma. Przeszukała dokumentację od 2007 roku i nie ma. Znikło.

Zrezygnowana wypełniam kolejny wniosek z prośbą, żeby wysłali mi skany na maila.

Wychodzę ze szpitala.
I… czuję wdzięczność.
Do siebie.
Że kolejne dzieci urodziłam w domu i nie muszę wyciągać kolejnych dokumentacji.